Rozmowa dwóch dam

W ciemnym kącie czterech ścian
Samotność rozmawiała z miłością

Ta pierwsza żaliła się
jaka to jest zła i niechciana
Stoi smutna wiecznie zapłakana

Na co druga odpowiedź jej cicho szepnęła
Iż mimo żaru i ognistej struktury
Jest taka sama lecz winna z natury

O wszystko winić ją złamane serca raczą
Bo od samotności odwykły i teraz płaczą
Zranione zmoczone poszarpane cudze
Nie chcą być już dłużej na czyjej usłudze
Chcą kochać a już przestały
Chcą tęsknić a dawno za kim nie miały

I tak prowadziły rozmowę dwie damy
Samotność z miłością
Obie w sobie mamy

Bliskim sercu Przyjaciołom...

autor

Firmly

Napisany: 2010-06-24 Dodano: 2010-06-24 17:24:50

Ten wiersz przeczytano 484 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie