Rozmowa z sercem

Dlaczego się Serce wyrywasz ode mnie,
I biegniesz. A ja się za Tobą uganiam,
Daremnie prostując relacje wzajemne,
Oskarżam Cię przeto o brak zaufania.

Na dziewczęta krasne uciekasz przez oczy,
Na strzępy uwagi, gdy kto Ci pokaże,
Na jadła, nektary, podróże urocze,
Na szaty, zabawy i piękne pejzaże.

Sterany tym wszystkim przyglądam się Tobie,
Już w błahości rzeczy nie widząc otuchy,
I do wewnątrz siebie schodzę w każdej dobie,
I w sobie na wojnę wywołuję duchy.

Wiem - mówi serce - przecież czuję ten dramat,
Jam Tobą bardziej, niż Twój umysł i Ty sam,
To we mnie do prawdy i życia jest brama,
I wiem, że rozdarcia zabliźnia się rysa.

Rad jestem - wiedz - żeś wreszcie przejrzał na oko,
Bo można przez życie swe przebiec uśpionym,
Lecz Tyś mnie do tego przyuczał głęboko,
Więc musisz cierpliwie wyzbierać te plony.

Żeś z drogi nicości zawrócił - wspaniale,
Lecz poprzez mgły i cienie własnej niewiedzy,
Do prawdy powrócić musisz, by iść dalej,
A pośpiech Cie tylko w zaułki zapędzi.

autor

b-Art Sztuka Klasy B

Napisany: 2022-12-28 Dodano: 2022-12-28 17:14:21

Ten wiersz przeczytano 675 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie