Rozmowa z wiatrem

Do L.

Objąłeś wietrze mnie ramieniem,
A mnie przez moment się zdawało,
Przez chwilę krótką, oka mgnienie,
Że On przytulił moje ciało.

Gładziłeś wietrze moje włosy,
Lekko bawiłeś się sukienką,
A ja – ja drżałam od rozkoszy,
Jak gdyby On mnie gładził ręką.

Wracałam wietrze w Twe objęcia
Jak wraca się do snu pięknego
I w tym jest rzecz nie do pojęcia,
Że w Tobie chciałam znaleźć – Jego.

Szeptem mówiłam Ci do ucha
Litanię wyznań nieskończoną,
Wierzyłam, że to On mnie słucha,
Że będę Jemu poślubioną.

Cóż, że Go sobie wymyśliłam?
W marzeniach jest to dopuszczalne.
Cóż z tego, że na jawie śniłam?
Wierzyłam, że to jest realne?

W moim intymnym świecie mogę
Pozwolić sobie na fantazję.
Lecz żal mi, gdy za jego progiem
Zmywam ma charakteryzację.

Wiem, że Ty jesteś przy mnie wietrze.
Tak Ty, nie On, nie On niestety.
Doprawdy nie wiem co jest lepsze,
Autentyzm, czy też snu podniety?

Świadomość, gdy otworzę oczy,
On będzie nadal w śnie zaklęty,
Ciemna pomroka Go otoczy
I pozostanie tam zamknięty.

I z dala od rzeczywistości
Odległej, jak umarłych cienie,
Pogrążę się w świat intymności
I znowu spełni się marzenie...

Napisany bardzo dawno dla Tego, którego znałam tylko przez chwilę, nigdy więcej nie spotkałam, ale o którym nigdy nie zapomniałam...

autor

Ela Schmitz

Napisany: 1981-07-06 Dodano: 2014-07-08 18:45:48

Ten wiersz przeczytano 1154 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie