Rozstanie

Nie potrafię zrywać kwiatów, tak samo jak nie potrafię tego robić z dziewczynami...

W potoku myśli, w natłoku czasu,
W sklepieniach uczuć, w podwojach lasu,
W mozaice wspomnień, w bólu i strachu,
Przeżywam na nowo rozpacz w rozmachu.

Wszystko przez ciebie, przez twoje łzy,
Przez krzyki, jęki, przez kłótnie i gdy,
Trąciłaś we mnie pamięcią tych lat,
Że chcesz zapomnieć, po prostu od tak…

Lecz ja ci nie dam zapomnieć tych chwil,
Nie zamkniesz oczu, a będę się śnił,
W te dobre chwile, samotne, lecz razem
Gdzie uciekając przed ulicznym hałasem,

Usiedliśmy razem na ławce, przy sklepie.
I te spojrzenia tak pełne, jak w niebie.
Roztrwanialiśmy czas, lecz to była miłość,
Teraz niestety, to wszystko przegniło.

Jestem winny, po stokroć wiem o tym,
Zgubiłem życia wątek, straciłem rytm,
Lecz nie wiń mnie za to, że nie wiem,
Co robić, być może kiedyś nastanie dzień,

W którym odmienią się nasze losy,
Kiedy od nowa poszybują kłosy,
Zbóż wszelakich i rumianku powiew,
Gdy pocałuję i z westchnieniem powiem:

Kocham Cię.

Dziś zamknąłem drzwi do mego serca jednej kobiecie... oby nie na zawsze.

autor

Ashemar

Napisany: 2006-05-22 Dodano: 2006-05-22 23:14:54

Ten wiersz przeczytano 464 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie