Rozstanie w Balancán

pamiętam że po drugiej stronie ulicy kwiaty mizdrzyły się do słońca
mdławy zapach przenosił się na skrzydłach owadzich
i było momentami tak cicho
aż słychać było wiatr co po liściach chodził
chował się
wzniecał pył z pobocza drogi
słońce ogromniało coraz bardziej w swojej pomarańczy zachodu
nacierało na mnie
na nas
na twoje usta i skronie
i włosy rozwiane
opadały na twoje czoło
jakby chciały przykryć sentymentalizm spojrzenia
lęk samotności
bezradność
i niemoc
i oddalały się od siebie nasze cienie
co jeszcze niedawno
rzucały na trawę pojedynczą smugę
milczenie potęgowało wyobraźnię niedosłyszenia
dalekie odgłosy przechodzących ludzi
niewyraźnie słowa
gdzieś nad horyzontem biała smuga kosmicznego pocisku
wznosiła się w przerywanych pomrukach silnika
skrzydła
zapalały się w słońcu
cięły ze świstem przestrzenie atmosfer
spojrzałem jeszcze w twoje nieobecne oczy
i na ściskaną przez ciebie różę
otwierała się
lecz nie oddawała zapachu
mieszały się nieuchronnie w szumie autostrad przemijalne szepty
nasze
nie nasze
niczyje

(Włodzimierz Zastawniak)

https://www.youtube.com/watch?v=ZHlNz6RZL8U

autor

Arsis

Napisany: 2015-09-20 Dodano: 2015-09-21 02:20:44

Ten wiersz przeczytano 513 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie