rozważania

zastygłe łzy uwięzione w gniewnych oczach
zdławiony jęk w ustach skropionych cierpieniem
zabijają zdawkową nadzieję
stają się bezdusznym więzieniem
i choć rozum zaprzecza temu co realnie możliwe
jak skazany prosi o ostatnie życzenie
serce w iluzorycznej toni czeka na spełnienie
by prawda choć raz nie raziła swą bielą
aby to co mało prawdopodobne nienaturalnie stało się jawą szczerą
byśmy uwierzyli w to co już dla wielu stracone
trzymając się kurczowo życia
odnaleźli jasną stronę
zapłakali gorzko nad swym losem wędrowca
znaleźli przystań by tam pozostać
i w zadumie wieczornej posłuchać
tych myśli spłoszonych spod ludzkiego ducha
żyć pełnią siebie
śmierć co w oczy zagląda głucha
rzucić w podświadomość
i ciągle powstawać gdy w życiu znów zburzy spokój zawierucha
uchwycić się nadziei
wiernego druha

autor

Stysia87

Dodano: 2009-12-15 22:52:05

Ten wiersz przeczytano 535 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie