rozwód!

W ruchu tektonicznym pękła nić uczucia,
rozwarła się w przepaść szczelina wadząca,
już nie błyśnie w stronę ich zwietrzałej skały,
ni jeden najkrótszy promień światła słońca,

zadrżała nadzieja w swej kruchej posadzie
upór natarł siłą, na jej ściany słabe,
postawił mur, który granicznym się jawi
a na wrotach dzierży beznamiętną sztabę.

Wychlusnęła fala goryczy z kielicha,
dzban przetrącił ucho, piana aż po szyję;
wąż na łasze piachu, dla dwojga samotnych
po cichu w swym tańcu bicz rozłąki wije,

łza w oku swą solą, smak żalu doprawia,
zakończony etap, finisz krętej drogi,
po której niedawno szło dwoje, dziś tylko
kroczą w zdartych butach samotności nogi.

autor

szuflada

Napisany: 2018-01-28 Dodano: 2018-01-28 18:17:40

Ten wiersz przeczytano 768 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie