Samotność duszy

Jak wiatr przemknął mi przez oczy.
Widziałam twoje miękkie formy, zupełnie nagie.
Jak za pociągnięciem pędzla, słońce gra we włosach.
Zgrabne kroki, jakbyś był niesiony.


Obrazy w umyśle, ogień serca.
Opoczywają ręce,tylko
palec delikatnie dotyka okrągłego policzka.
Czuję pęd wiatru namiętności.

Upał rośnie,wygrzewają się motyle.

Uderzające serce,naglący oddech.
Byłeś tak blisko,
zarazem tak daleko.
Rzeczywistość zagraża mojej obronie,
znikasz z wyobraźni.

Niewidoczne dla oka ciało prześlizgnęło się obok.
Byłeś tutaj, czy po prostu czysta fabrykacja,
produkt pustego i samotnego umysłu(?)

Siedząc na ławce zimno i samotnie w ciemności na opuszczonej scenie.

Sen o tobie migocze w głowie.
samotny umysł zamarza w bałaganie.

autor

Mirabella

Napisany: 2022-03-15 Dodano: 2022-03-15 09:39:39

Ten wiersz przeczytano 822 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Na dzień dobry

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie