Samotny człowiek

monotonia ostrze wbiła
godząc bolesne człowieka
płomień nadziej wygasł
zostawiając popiół szarości

płomyk święcący blaskiem
ginie w odmęcie zapomnienia
zatracona nieudacznika ostatnia wiara
szybko umyka bezpowrotnie

obiecywany, wymarzony Eden
miał zostać filarem egzystencji
skruszony upływem czasu
podstawa zaczęła nagle kruszec

cisza została wyznacznikiem
ostatnia jego jeszcze nadzieja
świeci nad horyzontem
dojrzy blask światła?

autor

rafali888

Napisany: 2006-11-30 Dodano: 2006-11-30 00:32:53

Ten wiersz przeczytano 453 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie