Samotny dotąd chodziłem...

Samotny dotąd chodziłem
pozbawiony kropelki miłości
w misce szyderstwa wciąż brodziłem
szukając zapomnienia mej złości

Zapominając o życia esencji
upadałem i upadałem do grobu ciemności
bliski byłem zła kwintesencji
nie myśląc o ludzkiej jedności

Światełko się jednak zjawiło
poprzez bezduszną mgłę zaświeciło
moje stroskane serce poprawiło
i nowe życie poświęciło

Teraz jestem pewny chwały
i nigdy w życiu nie chcę,
aby inne serca mego się bały...

autor

Zbuntowany Wędrowiec

Napisany: 2007-01-14 Dodano: 2007-01-14 19:38:50

Ten wiersz przeczytano 877 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie