Samotny wśród milionów

Dla tych którzy sensu szukają...

Samotny wśród milionów mały bosy człowiek.
Rzeką życia płynął, by o skały roztrzaskać się.
W sercu jego wiara konała, bramy ciemności skrzypiały już.
Zobaczył wtedy jak obok niego cały w piękniej bieli stał anioł, który siłę mu dał.
Żywą prawdę zobaczyć miał dar, poznać życia sens, czego zawsze chciał.
Cenić wartość życia nauczył się sam, bo życie to największy jest dar.
Teraz każdy witał dzień jak gdyby ostatnim miał być.
Każdą chwilą delektował się bo przecież teraz tak bardzo chciał żyć.

I dla tych którzy już znaleźli...

autor

Szczensciarz

Dodano: 2005-06-24 00:46:25

Ten wiersz przeczytano 507 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Nieregularny Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie