SENS ŻYCIA CZŁOWIECZKA

Nad przepaścią bez dna
Stoi postać szara
Czy to jestem ja?
Czy to jest poczwara?

Siedzi na krawędzi
Ma oczy zamglone
Coś cicho gawędzi
Coś... nie określone

Jest jak kreda blada
Nieznana jak ciemność
I nadal coś gada
I zaczyna więdnąć

Lecz znów się odradza
Nabiera rozmiarów
I oczy ma płaza
A łapy ogarów

Patrz! Co się z nią dzieje?
Spójrz! Jest coraz większa
I mrozem z ust wieje
Jej krzyk mnie udręcza

Wnet znów się odwraca
Spogląda ku niebu
Obłokiem otacza
I leci ku niemu

Ja patrzę spokojnie
I tracą nadzieję
Czy znów się uwolnię
Ze strachu truchleję

A ona łagodna
Jak powiew majowy
Jak ranek pogodna
Czy ognik domowy

Uśmiecha się do mnie
I patrzy przyjaźnie
Jej oczy ogromne
Rozbłysły się raźniej

Wciąż stoję i patrzę
Choć w duszy się lękam
Ze złości zapłaczę
A z bólu przyklękam

Czy to jest złudzenie?
Nieprawda i kłam?
Czy to ma znaczenie,
Że wciąż jestem sam?

Nagle ciemności moc
Ukaże swą siłę
Zmieni dzień w noc
A ja wciąż tam byłem

Spójrz! Jasności wstęga
By duszę mą zbawić
Przybyła potęga
By zło wreszcie zdławić

To Pan w swej miłości
Przybywa na ziemię
Gdzie tak wiele złości
By zbawić już ciebie

ciąg dalszy nastąpi

autor

gwgiga

Napisany: 2006-12-21 Dodano: 2006-12-21 17:18:24

Ten wiersz przeczytano 543 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie