Sentymenty

Wychowany na Turbówkach;
ach jak cieszył ich obrazek!
Z Donaldówek świat w kreskówkach,
kolorowy jak witraże.

Dla mnie nie jest niczym nowym,
bezrobocie i inflacja,
i balety wyczynowe,
wymodlony Krzyż na stacjach.

Przemówienia na apelach
i wagary gdy Marzanna.
Malowane okna nieraz;
w szczególności tam gdzie panna.

Oranżada, zwykła bułka
i ogniska - gdzie tam grille,
oraz wędka bambusówka,
leszczynowy nawet kijek.

Na boisku, gdy do nocy,
się rąbało latem w gałę.
Chowanego i podchody,
i WSK-ę nieraz pchałem.

Raz przespałem dzień na drzewie;
pod orzechem siadły gęsi.
Miałem konflikt z nimi pewien,
gdy podwórkiem ostro trzęsły.

Łuk i dzida, proc nabita;
wszak musiało dojść do tego.
Chcesz podwórko - bij szeryfa
i wytłumacz się kolegom.

Las co chwytał na dzień cały,
kwitnąc pachniał " wakacjowo ".
Sama mordka mi się śmiała.
Świat w pomysłach owocował.

Żadnych nie dam, zabrać wspomnień,
choć bywało nie różowo.
Gdy tożsamość świadczy o mnie;
pragnę wszystko to zachować.

Życia szkoła - z mą Ojczyzną,
stąd też miłość do tej ziemi.
Tu i rany się zabliźnią;
tylko żeby nikt już nie bił.

Była także i czarniejsza,
w życiorysie strona wspomnień.
Jednak o niej w innych wierszach,
będzie trzeba się upomnieć.

Ćwicząc jazdę na rowerze,
chyląc się pod jego ramą,
jeszcze będąc bez opierzeń;
w wniebogłosy - klucz rzuć Mamo!

A i zima - cóż za zima,
oby śniegu było więcej.
Kij na lodzie krążek kiwał
aż dzwoniły zęby w szczęce.

Złote żniwa, sianokosy;
przy tym zabaw było wiele.
Towarzyszył wciąż niedosyt;
domki z ciuków i tunele.

Dzikie drogi jak wstążeczki
i na miedzach rosły grusze.
Z polnych aptek liść babeczki,
kiedy krwawo kwitł paluszek.

A marchewka prosto z ziemi
i truskawki nie inaczej.
Kiedy gnały - wszyscy wieli;
pszczoły, osy, psy sobacze.

No i w wojnę, wciąż zabawa,
bijąc Niemca, goniąc Ruska.
Test przetrwania sam się zdawał,
z wyobraźni zawsze szóstka.

Kiedy wszystko to wspominam,
kręcą kółka łezki w oczach.
Sentymentu chwil lawina,
ściąga serce do pobocza.

refren:

To co było, by żyć dalej - wciąż za mało.
W stronę marzeń, choćby idąc i latami.
Ku przyszłości, niech prowadzi zdrowa śmiałość,
tej nadziei, że najlepsze, wciąż przed nami.

autor

Arturro

Napisany: 2024-01-08 Dodano: 2024-01-08 11:09:59

Ten wiersz przeczytano 699 razy

Oddanych głosów: 25

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie