Siedzę i myślę

Siedzę i myślę myślę i siedzę
moje myślenie jest w wielkiej biedzie
wszyscy koło mnie we mnie pustka
jak by ktoś całe moje wnętrze ukradł
rozgarniam dłonią zeschłe resztki myśli
czy one zdołają jeszcze coś wymyślić
czy mówią już tylko o życia jesieni
a może jest coś co wszystko odmieni
czy mądrzejszy wiatr co włosy rozwiewa
on zawsze wie czego mu potrzeba
wystarczy mu przestrzeń i hulaj dusza
nie boi się niczego nikogo nie słucha
może mądrzejsza w strumieniu woda
co spragnionym chłodny napój poda
poszemrze pomruczy ominie głazy
dopłynie do morza choć zbłądzi parę razy.

autor

TES

Napisany: 2014-07-28 Dodano: 2014-07-28 20:58:43

Ten wiersz przeczytano 1385 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie