Skamieniałość piękna

Serce jest piękne, miękkie, cudowne,pełne życia
Lecz gdy dojdzie do niego zakażenie
Krew odpływa, serce się wysusza i na końcu kamienieje
Ale w jego głębi jest jeszcze maleńka nadzieja ,
że stanie się ono spowrotem tętniącym życiem sercem
Bijącym swoim rytmem
Lecz trzeba znać przyczynę skażenia ,
aby dojść do cudownego uzdrowienia
Ale czy istota ludzka jest wstanie to zbadać, odwrócić proces twardnienia,
gdy sama jest jego przyczyną
Jesteśmy stworzeni dla siebie
Lecz niesiemy tylko zło, zepsucie, obojętność,
pobudzamy gnicie, palimy mosty,
tworzymy skamieniałe serca, skażone zarazą , pleśnią, brudem, zgnilizną
Gdzie dookoła tworzy się taki „smród” ,
że istota ludzka nie powraca do stanu pierwotnego
Bo naprawdę nie ma, do czego

autor

rozalka

Dodano: 2006-04-07 13:15:51

Ten wiersz przeczytano 592 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Biały Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie