Ślad po elegii

Wszechświat się zająknął, popatrz spada gwiazda
Jakby srebrny owoc z tej czarnej jabłoni
Ale Boga nie ma, nie ma i Szatana
chociaż mamy prawdę jesteśmy samotni.

Pod kapturem nocy jest twarz przerażona
Oto uciekinier nie może opuścić
Ogrodów Edenu. Ścieżka się zamąca.
W Idealny koniec idealnych ludzi.

W krąg. Zgniata ich prawda, to martwe spojrzenie
Doskonałej ciszy. Grzęzną w własnych ciałach.
niczym zieleń w drzewach zamkniętych przez jesień.

Nagle dłoń ostatnia nad wszystko się wznosi
Niczym w baśni wieża nad przeklęty pałac
W której sen się przejrzał, na wylot, w nicości

autor

Zygfryd

Dodano: 2010-01-17 01:38:36

Ten wiersz przeczytano 429 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie