Wino-krew

Już powoli się drzewo jakby w ogień przebiera
To jesienny fajerwerk z gleby pnie się, lecz huk
Ustępuje przed echem, które niczym otwieracz
W jego korze wycina: dziuplę, ujście dla nut

tych podziemnych, nieznanych, dopisanych na szybko
linia dolna, dodana, przez grabarza, u stóp
jak embriony skulone, zimnem drżą na swój widok
a to drganie zaczyna w jęk przechodzić i ból

Cały świat się czerwieni, swego wstydzi się wnętrza
A ty patrzysz na niego; przez kieliszek w nim to
Wino czerwień dopełnia; w wino świat się przemienia
zanim w krew przerdzewieje: życiu każąc iść stąd

Wino-krew. Ta proporcja. To istnienia stosunek
Tam się wino przelewa, tu się leje już krew.

autor

Zygfryd

Dodano: 2010-01-02 19:47:36

Ten wiersz przeczytano 457 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie