śmierć miłości...i tylko słowa...

Miłość na pozór wzajemna,
uczucia te same, nigdy nie gasną,
kłamstwa bolesne, pycha nikczemna...
co nie pozwala dziś zmrużyć oka, zasnąć...

Z duszą na ramieniu odpycham tęsknotę,
by jasność umysłu zachować o świcie,
pragnąc zrozumieć rozstania prostotę,
marzę o nowym sposobie, sposobie na życie...

W pogoni za zrozumieniem sedna miłości,
pragnę jej doznać dogłębnie, to niezbyt wiele,
lecz gubię sens bycia kochankiem i w złości,
gubię sens bycia, na dobre i złe, przyjacielem...

Wyniosła duma, przerost ambicji,
odpycha mnie Ona, zagubiona w marzeniach,
w plątaninie internetowych faktów i fikcji,
uśmierca moją miłość w swoich dążeniach...

Coraz mniej ziarenek piasku w klepsydrze,
umyka czas, czas życia przez palce,
nadszedł moment by uciąć łeb hydrze,
lecz jak to uczynić by nie polec w tej walce...

Jak sztychem cios wyprowadzić,
by nie zabić miłości?
jak sparować natarcie by nie przesadzić,
w odbijaniu tarczą wzajemnych złośliwości...

Odwaga moja, chęć walki o miłość godna Lancelota,
obawy, smutek, ból i łzy rodem z duszy Wertera,
lecz niczym jest dla mnie dziś najczystsza cnota,
gdy w najczystszej postaci ma miłość po cichu umiera...

autor

Night Guardian

Napisany: 2005-06-05 Dodano: 2005-06-06 11:25:32

Ten wiersz przeczytano 586 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie