Śmierć Wojskiego

z XIII księgi Pana Tadeusza

Dzień się budził. Mgły rzedły. Widać miasto w dali,
Od którego nasz obóz dzielił front Moskali.
Wojska czujne, gotowe przeciw sobie stały
Bez ruchu, jakby pierwsze wszcząć się walkę bały.
Armie już na pozycjach. Broń błyszczy od słońca.
Spokój. Tylko czasami mignie mundur gońca;
Tylko szabla nerwowym trącona ramieniem
Porazi oczy słońcu kradzionym promieniem...

Nagle trąbki zagrały i armia ożyła,
Z impetem na liczniejszych Moskali ruszyła.
Front rosyjski się łamie...
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ Lecz jakaś gromada
Niedobitków moskiewskich do obozu wpada.
Właśnie Wojski nadjeżdża przywożąc furaże.
Widzi z daleka obóz, a w nim hordy wraże
I nikogo zdatnego ku wozów obronie.
Nie myśląc nazbyt wiele krzyknął, zaciął konie
I jak strzała, jak kartacz wpada do obozu.
Bije, strzela, tnie, kłuje ze swojego wozu,
Kosi wrogów jak żyto – długim, znanym ruchem,
Potem pchnięcie – jak w domu packą w wielką muchę.
Znów się ciało osunie w przedśmiertnych podrygach,
Znowu pchnięcie, jęk wroga, znowu bagnet miga...
Z góry szablą traktuje nieprzyjaciół karki
Często nazbyt powolne wyręczając Parki
I trup świeży wciąż świeższym nakrywa się ciałem
Otaczając Wojskiego niezdobytym wałem.
Ale chociaż tabory chronią jego plecy,
Choć kozioł jego w górze, jak bastion fortecy,
Jednak noc nieprzespaną Wojski w kościach czuje:
Wolniej ciosy zadaje, nie wszystkie paruje,
Zraniona prawa ręka szablą już nie włada,
Lewą zaś nie tak prosto do walki się składać...

W pięć minut przyszła odsiecz. Zawzięci i wściekli
Niedobitki Moskali do nogi wysiekli.
Niestety Wojski w dwa dni po tym krwawym balu
Zmarł na ran zakażenie w polowym szpitalu,
Miał chociaż tę pociechę, że sam cesarz raczył
Docenić jego męstwo. Przed śmiercią odznaczył
Go najwyższym orderem: Legii Honorowej.

autor

jastrz

Napisany: 2022-01-13 Dodano: 2022-01-13 00:24:02

Ten wiersz przeczytano 996 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Ojczyzna

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie