Spadnę w Twoje oczy

Mam tydzień wyzwań. Zdecydowałam, skoro lubicie takie klimaty, umieścić fragment z mojej książki. To powieść "Lirnyk". Sproba tłumaczenia moja. Proszę mocno nie krytykować

- Jest mi tak dobrze z tobą, - zamiast "Dobry wieczór", - po całym dniu oczekiwania, Mirosław pojawił się na progu mieszkania Melanki.
- Wejdź szybko. Czy ktoś cię widział?
- Nie. Jesteś konspiratorką... - Mirosław przez cały dzień staral się nastroić, przypominając wszystko, co wiedział w delikatnej sprawie. Melanka musi być zaskoczona, bo dużo doswidaczala już z obecnym partnerem. Jednak i on ma doświadczenie... Poza tym M. bardzo dobrze zna jak sprawić, by kobieta poprosiła o przedłużenie bankietu...
- Cieszę się , że cię widzę. Jak się masz? - Te banalne powitalne frazy.
Była ubrana uroczo.
„Już jest "miejską" dziewczyną. Pończochy, makijaż-manicure-fryzura. I krótka błagalna sukienka. Wszystko jest prawie niewinne za wyjątkiem tego, że bielizna jest prawdopodobnie piękną. "
Musiał się powstrzymywać i rozpocząć rozmowę towarzyską... Ponieważ ona już miała chwilkę aby go "zahaczyć".
- Wszytsko dobrze, ptaszku. Ta blondynka, z którą mnie widziałaś, to moja... Jak by to powiedzieć... Koleżanka.
- Tak. - Uśmiechnęła sie. - Z którą ty czasem spędzasz samotne wieczory.
Oni już pili kawę z koniakiem. Zasłony były mocno zaciągnięte, a kuchnia wyglądała na idealnie uporządkowaną. Do kawy gospodyni podała cukierki i własnoręcznie upieczone ciasto.
- Rozgryzlaś mnie. Po prostu lubię z nią sypiać... – powiedział, jakby to było zwykłe chodzenie do lazienki. - A ty już jesteś panią ze Lwowa. Kawa, cukierki...
- Ty też nie wyglądasz na hucuła w haftowanej. Drogi garnitur…
- Tak, kochanie. A twój partner ubiera postrzępione dżinsy... Wyjdź za mnie, - i powoli zbliżył się do niej, - już nigdy nie zobaczysz tej nędzy.
Melanka cofnęła jak przerażona łan .
- Mam chłopaka, miej chociaż trochę szacunku dla niego. A jeśli nie, to wynoś się stąd!
- Co za gorąca dziewczyna... I jak martwi się o reputację Ostapczyka... Uwielbiam gorących i niesfornych, bo sam jestem taki. Dlaczego stoisz górą za tego biedniaka? Czy wierny zdradza?
- Nie, a czemu sie pytasz? - Slowa ploneli.
Mirosław rozpiął białą koszulę tylko na jeden guzik, prawie przyzwoicie, ale widać było, że ledwo się powstrzymuje. Podeszl blisko. Nie bała się, tylko mówiła spojrzeniem: spokojnie, mamy czas. Mamy jeszcze całe życie.
- On nie zdradza, - uśmiechnęła się pięknie.
Ta kobieta jest taka bezczelna! To nie ona jest ofiarą, ale Mirosław, który stoi obok niej, ciężko oddycha i ma zamiar już i teraz nie odrywać sie od jej ust.
- Długo na mnie czekałeś. Pół życia... - uśmiechnęła się figlarnie.
- Wyjdź, mówię, za mnie! - teatralnie uklęknął. - Pokażę ci Europę, moje rzemieślnicze hobby, pojedziemy razem w nasze Karpaty - ty i ja. Chcę dwójkę, nie.. Trójkę dzieci.
Klęczał i czuł rozlewająca się chęć , a z pod krótkiej sukienki widać było czarną koronkę.
- Głupcze, - uśmiechnęła się figlarnie: - Ale mówię - nie pójdę. Mój partner...
- Nie zależy mu... Nie dba o Ciebie.
- To ty zadbaj. - Zapomniała o sąsiadach, o "ukochanym", który pojechał na pare dni, o swoim łożu, bo zaczął od kuchni. Bardzo szybko i starannie zamknął drzwi, sprzątnął stół na tyle, aby umieścić tam swoją ofiarę i rozpoczął od wiersza:

Spadnę w Twoje oczy.
Są koloru mojej ściany w pokoju.
Pokusa jest przyjaciółką nocy.
I nie mogę spać już bez ciebie.

Tequila topi się na klawiszach.
Czekanie jest takie kuszące. Oddech ekstazy.
Chcę do ciebie, moja pani!
Dym w pokoju, agonia jazzu...

- Zmysłowa. Moja! Jak długo chciałem cię mieć, cała ciebie. Ale szarpałas, odpychałaś, - całował wyzywające się,
ostro, nigdy nikogo tak nie kochając wcześniej.
Podobała jej się ta gra: odpychanie - przyciąganie. To było nowe, interesujące. Nie myślała o tym, co ktoś by usłyszał, gdyby została w samej bieliźnie i po cichu wypełniła ucho swojego nowego kochanka słodkimi dźwiękami.
A potem wszystko się odwróciło, nie pamiętała, gdzie była, ani jak, ani co z nią zrobił, ani nic. W łóżku błagała, żeby przestał, bo zaraz umrze z namiętności, fal rozkoszy i ekstazy.
- Nie bój się, mój karpacki ptaszku. Będziesz moja, a wtedy ci pokażę... - był gdzieś tak blisko, że się wydawało - serce nie wytrzyma tej głębi. Jego oczy, bez dna, zielone i chytre, i wszechmocne ręce.
A potem nagle sie skończyło. Nie zdążyła nawet nic powiedzieć, gdyż w jednej chwili wpadła w sen.
- Moja... - powiedział i nastawił budzik na wpół do siódmej, żeby przespać się przez godzinę obok miłości, o której marzył pół życia. - Moja, - przytulił nagie, piękne ciało. - Tylko moja... - I wpadł w ręce Morfeusza.

Anna Szpilewska, „Lirnyk” (fragment)
Wiersz - Anastazja Brezden

https://youtu.be/3QLv5GFF_vo Nie lubię zdrad od słowa w ogóle. Ale pisarz to czlowiek jaki lubi podsłuchiwać życie innych, niektóre ludzie opowiadają, żebym potem umieściłam w powieść

autor

Annyczka

Napisany: 2023-05-20 Dodano: 2023-05-20 05:58:53

Ten wiersz przeczytano 1613 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Bez rymów Klimat Romantyczny Tematyka Erotyk

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie