Spotkanie w parku

Wczesnym rankiem ją spotkałam,
przez park biegła,
w mgły spowita.

Zawołałam.

Dokąd Pani, tak o świcie?
Zabrać idę czyjeś życie.
Popatrz Pani, śnieg już sypie,
zima taka piękna.

Daj im jeszcze pożyć,
idą święta.
Słyszysz kolędy już grają.
Słyszę tylko cierpiących,
jak wołają.

I choć w wielkiej trwodze,
doczekać się nie mogą.
Nie zatrzymuj w drodze.

Ja do serca ich przytulę,
tak jak matka, bardzo czule.
Do snu ukołyszę, pocałunkiem
ból wyciszę
i odejdą ze mną w ciszę.

I pobiegła.

Jeszcze za nią zawołałam,
czy coś dla nich zrobić mogę?
Tak, życz szczęścia im na drogę.

autor

loka

Napisany: 2020-12-12 Dodano: 2020-12-12 16:29:19

Ten wiersz przeczytano 1996 razy

Oddanych głosów: 63

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie