Stojąc przy zapomnianym grobie

Zapalę ci światełko przy zszarzałym pomniku,
z rzędem liter co dawno nie czytał żaden człowiek.
Niech ci świeci tej nocy pośród innych płomyków
i w odległe zaświaty prostą drogę podpowie.

Nikły, drgający promyk, przy małym kopcu ziemi
zasypanym brunatnym, pojesiennym listowiem,
niech ci jeden dzień mroku w ciepłą jasność odmieni.
Niech ci to jedno słowo, że cię pamiętam powie.

Przyklękam, patrzę w ogień, czuję ciepło na dłoni,
a mrok listopadowy plącze myśli dalekie.
Każda do ciebie biegnie i każda ciebie goni.
Duszę co kiedyś dla mnie była żywym człowiekiem.

W odległych galaktykach niebo czeka ukryte,
pełne cudów drzemiących za delikatną mgiełką.
A ja stoję i liczę dni i lata przeżyte.
Myślę. Kiedyś ktoś dla mnie też zapali światełko.

autor

staryhotel

Napisany: 2015-11-03 Dodano: 2015-11-03 08:36:31

Ten wiersz przeczytano 716 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie