Strachy

Mówisz mi, że nie wyglądam,
w ogóle się nie spodziewałaś
Talent, talent – to tak jak w biblii – weź i zakop
Tylko szyby w tramwajach widzą moje myśli poskręcane
– może z Twoich „strachów”
Przezroczyste jak ten kamyk, który nosisz na szczęście

Czasami myślę, że chcę być z Tobą
Czasami wyjeżdżam i jest koniec świata,
a potem piszę listy, które nie dochodzą,
bo wiedzą, że nie ma po co
Bo ja wiem, że nie wiem o co chodzi w tym chodzeniu po tęczy
Kto ukradł mój dzbanek?

Boli mnie znak STOP na środku mojej drogi
Nakaz skrętu w „wiesz co robić”
I tylko, wiesz, mam nadzieję, że nie jestem tu po to,
żeby liczyć i zarabiać, dodawać cyferki,
pogorszy mi się wzrok

Nie jestem po to,
żeby odpowiadać,
może będę pytać
I nie wiem nic,
u mnie wszystko jest możem niebieskim,
bo to kolor depresji,
ale tylko czasami

I nie chcę być sam.

autor

Michał Pajek

Dodano: 2006-11-05 09:53:14

Ten wiersz przeczytano 396 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie