Strumienie światła wyblakłych fal.

Usta z błota.
Dmucham w szybę by pozostawić znak.
Noc księżycowo błoga.
Samotność to dzwięk,to dzień,to czas.

Najwidoczniej los nie oddycha.
Strumienie światła wyblakłych fal.
Topie je czasem we łzach.
Nierzadko jednak pod powiekami je skrywam.

Pan ogrodnik rzekł,że drzewa już zasnęły.
Z pordzewiałego drutu płot otacza jesień.
Dziś porankiem łabędzie do stawu przymarzęły.
Co za smutny dzień...

autor

DANEK

Napisany: 2005-11-13 Dodano: 2005-11-13 11:56:23

Ten wiersz przeczytano 406 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie