Surrealizm podróżniczy

Wciąż marzę o własnym mieszkaniu.

mieszkałam kiedyś?

w przestrzeni pełnej czerwonego wiatru
niedawno zmienił on kolor na błękitno-biały
i dojrzewają tam pod śniegiem niewinne nadzieje

mieszkałam kiedyś?

na pustyni wielkiej na pół świata
gdzie piasek był wodą, niebo ziemią,
ziemia była snem a sen był piaskiem.

mieszkałam kiedyś?

w miłości mieszkałam. kruchej jak ciasto francuskie.
pamiętam ją tak dobrze, że z całą pewnością była niemożliwa.
stała na ośmiu słonich nogach na cienkiej jak jedwab pajęczynie.

mieszkałam kiedyś?

w marzeniu prześlicznym jak muzyka i słodkim jak czekolada.
futerko miało puszyste niczym kotek, a zapach wprost z jaśminu.
miało wygięte, urocze i kochane łapki.

mieszkałam kiedyś?

we mgle, w której tańczyły ostrołęckie topielice
w noc listopadową, w purpurach i błękitach
do pary z wyspiańskim chochołem.

mieszkałam kiedyś?

we wschodzie słońca na zachodzie
i niemożliwe zobaczyłam tak odrealnione.
tak surrealne i rzeczywiste jak moje mieszkanie.

autor

Terrey

Napisany: 2011-11-16 Dodano: 2011-11-16 09:35:55

Ten wiersz przeczytano 522 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Rozmarzony Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie