Świat spod ciemnego koca

Przywiało eony temu historie o Bogu, który był dzieckiem.
Bawił się zarzucając na siebie ciemny koc w krate
w karnawałowym pokoju babci,
pełnym serpentyn i kolorowych lampeczek,
rano gdy piec był jeszcze zimny,
kreował świat w czarnej otchłani,
gwiezdny firmament opirał sobie na głowie,
ze świetlistych szpar, zimnego powietrza kleił nowe życie,
jednym mrugnięciem powieki spoił wszechświaty.
piec się nagrzewał,
w uśmiechu babcia pytała, czy ma czym oddychać,
z tej troski w głosie i ciepła ognia,
zrodziło się słońce, które utuliło nowonarodzonych.
Dzieciątko Bóg zgłodniało, poszło na śniadanie,
świat pod kocem został sam,
tuczył się w koło,
rozmanażając powtarzał,
pierwotnie pulsował,
sztucznie rósł na drożdżach pożyczonej wyobraźni.
Rozrósł się tak że popękały ściany babcinego pokoju,
by w entropi zanikł cały, stary dom.


Dzieciątko Bóg wróciło do swojego tworu gdy zostało Ojcem.
Ratujac wykreowane dzieci,
wysłał tam jedynego syna,
z dobrą nowiną, wracajcie do Stwórcy,
bo na ten świat spod ciemnego koca nie ma już miejsca.
Przywitam was, przez nos, uszy, oczy i serce,
a mieszkać będziecie po środku mej głowy.

autor

pro-gnostyk

Dodano: 2010-12-21 13:32:28

Ten wiersz przeczytano 438 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie