Święta

Nie wiem, co po niej pozostanie
tak sobie myślę czasem, gdybam
na ile sił jej jeszcze starczy
gdy lat i pracy wciąż przybywa.

Ciągle się czuje nieodzowna
w jej głowie sens i chęć czynienia
jest w niej życiowa myśl przewodnia
że jest się "nie do zastąpienia."

Ona pamięta, ona czuwa
ona się troszczy, zapobiega
i sama sobie tylko ufa
i nic za siebie zrobić nie da.

Tak bardzo w siebie uwierzyła
i wszystkich wokół przekonała
że w niej jest moc i sprawcza siła
oddaje się bez reszty- cała.

O, jakże złudne to mniemanie!
a może wielka jest w niej pycha?
gdy jej zabraknie...cóż się stanie?
nic się nie stanie, nic! do licha!

I nie podpowie, nie uchroni
każdy swój bagaż dźwigać musi
lecz coś poprawić, coś załatwić
zrobić za kogoś- wciąż ją kusi.

Prostuje ścieżki, drzwi otwiera
i zawsze w biegu, zawsze przodem
ona nic nie chce- się obejdzie
a innym słodzi mleko z miodem.

Jeszcze dziś, jutro i pojutrze
zrobi, co zrobić nie musiała
da radę- przecież się uparła
przecież się nigdy nie poddała.

Ile już sił ofiarowała
i ile cudów wymodliła
bez podziękowań, bez hałasu
skromna- niezłomna, krucha- silna.

Nie wiem, co po niej pozostanie
tak sobie czasem myślę, gdybam
czy jest szczęśliwa? czy spełniona?
głupia? naiwna? Święta. Chyba.

autor

izabella

Dodano: 2011-01-06 14:48:41

Ten wiersz przeczytano 736 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie