Synom nieznanym

Pod szarym murem,liśćmi zawiany,
kopczyk ze zgnitych chwastów wystaje.
Mogiła jakby ciut zapomniana -
dziś się zadbana wielce wydaje.

Znikł pod spróchniałym krzyżem brzozowym,
wazonik z suchymi badylami.
Dwa wypalone znicze gipsowe,
i słoik omszały z różyczkami.

Klęczy nad grobem siwa staruszka,
co w czas wojenny syna straciła.
Z trudem, powoli ale starannie -
mogiłę raz jeszcze oczyściła.

Palą dwie świece się i dwa znicze,
z ust pomarszczonych modlitwa płynie.
Krzyż o numerze dwadzieścia cztery,
w pamięci staruszki trwa i nie zginie.

Sino srebrny bluszcz grób opatulił,
czas zabliźnił powojenne rany.
Śpij snem spokojnym, Matka twa czuwa
śpij mój synu -żołnierzu nieznany...

autor

Stumpy

Napisany: 2016-10-27 Dodano: 2016-10-27 13:03:50

Ten wiersz przeczytano 790 razy

Oddanych głosów: 29

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Święta

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie