Sznurówki zapomnienia

Znowu na twarz, o swoje sznurówki,
A przecież wiązałem z ostatnim upadkiem,
Pytam więc siebie:

Ileż nad sobą jeszcze harówki,
I ile się fałszu wyleje ukradkiem,
O którym nie wiem?

Tak chciałem się poznać, więc oto mam,
Choć idąc w tą podróż, jak mogłem przypuszczać,
Że to taki trud.

Tam trzeba pukać do swych ciemnych bram,
I wedrzeć się w miejsca, gdzie ego nie wpuszcza,
Bo panuje chłód.

I być gotowym, by spotkać ludzi,
Co słowem lub czynem zatrzęsą nam światem,
By zburzyć nasz stan.

To niszczy komfort lecz coś w nas budzi,
Popycha jestestwo przed lustro, a zatem,
Coś wymaga zmian.

To czasem rani, aż serce krwawi,
Emocje, uczucia wyciska do granic,
I trzeba się bać.

Stajemy twarz w twarz ze słabościami,
To praca, na którą jesteśmy skazani,
By sobą się stać.

Sobą prawdziwym, tak zapomnianym,
Krzyczącym ze środka w największej potrzebie,
Poprzez sumienie.

By - choć to działa, jak sól na rany,
W złowrogiej pamięci, odnajdując siebie,
Rozświetlać cienie.

Od takiej drogi, nie można uciec,
Bo prawda boleśnie, nam będzie zaglądać,
Światłem do źrenic.

To trzeba przeżyć i mówiąc w skrócie,
Utracić wpierw siebie, by się odbudować,
I wstać jak Feniks.

Przyjmij to więc, jak cenną naukę,
Już bez zbędnej złości, bo to błędne koło,
Nie trać swych słów.

Bo to, gdy chcemy wciąż siebie szukać,
Możemy być pewni, gdyż życie jest szkołą,
Że stanie się znów.

autor

b-Art Sztuka Klasy B

Napisany: 2022-07-22 Dodano: 2022-07-22 03:58:11

Ten wiersz przeczytano 798 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie