Sztylet

Na podstawie snu, przyprawiony wyobraźnią i nutką rzeczywistości.

W piekle zaczął padać śnieg
Żadnego "Ave!" ani "Krieg!"
Nie słychać w tym padole łez
Sztylet w piersiach utknął też
Na kolanach leży głowa ciężka
W bezdechu ma opada szczęka
Na skrzydłach muzyki niesiona - umieram
I zamknięte oczy Szatanowi otwieram
Życia namiastkę dała mi dusza owa
Na której kolanach spoczywa moja głowa

Szmer włosów, blady uśmiech, głębokie spojrzenie
I dawnymi sprawami poruszone sumienie
Marzeń niespełnionych pełne bólu myśli
O cudownym śnie, który mógł się kiedyś ziścić

***

Przyjeżdża karetka, do środka mnie niosą
Mimo to widzę Śmierć ze srebrną kosą
Przepraszam, spóźnię się na kolację
Znów, jak zwykle, mama miała rację
Chwytam w panice płaszcz jak smoła czarny
Koniec istnienia mego już nadciąga marny
Co nas nie zabije, to wzmocni?
Czuję Twój wzrok zlękniony, nieobecny...
Zbłąkane pytanie w umyśle się kryje-
Czy bez Ciebie serce me przeżyje?

***

Ciemność i cisza głucha
Ostatnie wyznania Ktoś szepcze do ucha
Nagle blask oślepiający i łóżko w szpitalu
Jednak tu zostałam, nie trafiłam do raju
Obok siedzi Poczucie Winy
Nigdy nie zapomnę tej skruszonej miny
Nigdy bym nie spodziewała się,
Że Szatan też może uronić łzę...

autor

Voxie

Dodano: 2012-05-21 00:21:44

Ten wiersz przeczytano 659 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie