tak wiele...

Tak wiele smutku rozwieszasz
na pajęczynie rozpaczy,
że trudno radość i słońce
przez cienie serca zobaczyć.

Zasłaniasz lustra jedwabiem
w dostojnym czarnym kolorze
a czy da to spokój myślom?
i czy też czas pomoże?

Gdy mrok ciemnieje wokół
wyciągasz do zjawy ręce
tak balsamujesz pamięć...
Nie pragniesz niczego więcej?

„To była miłość życia”?!
Tego dziś jesteś pewna
i stąd te powroty w przeszłość
z melodią łez tak rzewną...


***
A wiesz? że wspomnieniami
można się karmić skrycie
i przeżyć wciąż wzdychając
tak smutno całe życie?

I w świetle dnia poranka
bawić się...nawet śpiewać
a ciemną nocą ...krzyczeć
i myśli snem rozgrzać?

Analizować, pytać
siebie lub innych wokół
czy był to marny człowiek
czy może istny sokół?

Zapomnieć jakie zadał
rany, co krwawią ciągle...
Postawić na piedestał...
Czy jest to słuszne, mądre?

powstał jako komentarz do wiersza

autor

Ter_meg

Napisany: 2007-04-13 Dodano: 2007-04-14 09:54:24

Ten wiersz przeczytano 605 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie