Teatr życia

Po jednej stronie postacie przygnębione
po drugiej stronie postacie zamglone
a między nimi nie ma radości z życia
są tylko gesty z codzienności bycia

Słowa i usta w mimice uczuć splecione
zawsze tak samo ciężarem obdarzone
Coś mówią, gestykulują bez zrozumienia
jakby nie było między nimi porozumienia

Grają zawsze to samo, obdarzeni jedną tylko rolą
znieczuleni codziennością i z opuszczoną głową
W teatrze życia niby coś pozostaje, coś nie znika
ale każdy każdego z uporem maniaka zawsze omija

Nic się nie kończy ale dopiero zaczyna
namalowana, bezbarwna linia życia jak witryna
Bez ram i bez kolorów, tylko się chowa
by wszystko zaczynać zupełnie od nowa

autor

fenix

Napisany: 2004-06-22 Dodano: 2004-06-22 20:05:17

Ten wiersz przeczytano 453 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie