To właśnie miłość

W przykurzonym salonie siedział
on- pan i władca- tego królestwa-
dla poszukiwaczy złaknionych-
antykwariusz- niestrudzony.

Swoje perełki wciąż oglądał, zza
szkieł grubych okularów. Sortował,
układał, hołubił. Na nowo wciąż
z półek księgi mądre wyjmował.

Antykwariat był stary, od lat
nieodnawiany. Wymieszane
zapachy kurzu i stęchlizny znacznie
w nim dominowały.

A jednak kochał to miejsce człeczyna
surowy, gasł gdy wychodził,
promieniał cały, gdy na powrót
do niego wchodził.

W salonach świetlistych, staruszek
się snuje, w łagodnych jego szarych
oczach dziwny, bezbrzeżny
smutek dominuje.

Strzepuje pyłki niewidzialne z
rzędu kontuszy pod ścianą
poustawianych. Tak by chciał
już wrota do skarbnicy tej zamknąć,

lśniących kielichów kolekcją w
samotności się napawać. Dotykać
gładzić, w ciszy podziwiać i od nowa,
od nowa, od nowa odkrywać.

autor

~camino~

Dodano: 2006-05-17 12:29:30

Ten wiersz przeczytano 486 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Sylabiczny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie