Tożsamość świerszcza

Wiesz, ludzie są jak sny
spowici w sto tysięcy wiatrów
ludzie są jak sny wirtualne

i jednym co twardo stąpa jest tu mrok
co od karczmy do karczmy
wyłudza blaszany grosz

ranki co się w czarnej kawie pławią
coporanną dymiące gazetą
całe są czekaniem na cud

lecz nie o nim jest śpiewka
w szarogniewnych gazetach
gdzie sto pogrzebów i żadnego wesela

nic o nim, urodzonym październikiem
nie dojrzał, wygłupny jak dziecko
przed pewnym lustrem stał się dorosły

gdyby miał matkę przyziemniejszą
niźli ta Boska, Częstochowska
opowiadałaby mu pewnie grzeczne bajki

nie myłby rąk w alkoholu z przeżegnaniem
znim zasiada do harfy anielskiej
wierzyłby, że wszystko jest zbawialne

poznaliśmy sie przez drzwi
apogeum jesieni pluło własnie fioletem
był jak śmierć w palonej trawie

jego bóg, fircyk w glanach popielatych
jego śmiech, przedrzażnianie świętości
temperatura ciała w tańcu

mógł mieć na imię zaprzeczenie
ale o imię nie pytałam
patrząc jak liże kipiącą szybę

na bankiecie świata nieuchwytny
krążył po scenie z aparatem
wiem że uchwycił też i moje zdjęcie

a w słowa ubierał tak odświętnie
a demonicznie, jakby grajac w bierki
nie rozmówca, nie poeta, a jednak...

tańczył, witraże jego oczu czy gwiazdy w tańcu
gdyby mnie tak prowadził drogą
w obłędzie kopuła niebios by nas stratowała

gdyby dał namiary na swoje horoskopy
ale on drwił z telefonów, spluwał na skrzynki pocztowe
tylko głupiec ujawnia się przedwcześnie

I wiesz, że ja nie wiem, kim on jest
może lepiłam go z błota, z masy papierowej
może go spłodziła szkarłatna kropla

i dałam mu kolor purpury
frywolne skrzydła z ciękiej bibuły
przydzieliłam tożsamość świerszcza

Wiesz, ludzie są powierzchowni
a nie znajac toczymy fikcję w nas samych
my żyjemy fikcją, nigdy sie nie poznamy

autor

KATrina144

Dodano: 2008-05-21 21:51:13

Ten wiersz przeczytano 596 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie