trans

na długiej ulicy, mury rdzewieją, bluszcze duszą
ich przedwojenne ściany, czasami opowiadają..

ze sztalugą pod pachą i pędzlem w złotych zębach
stał tam kiedyś mężczyzna sącząc rozkosz z przebrania.
malował odcienie kobiet, półnagich przewijających się
przez całe jego życie. wstrzepiał pigmenty w ich palce
u stóp, kiedy mówiły 'au revoir!' i milknęły

Notre Dame [jakoby to była kobieta], rzucała cień
na wpół ogolone nogi i długie paznokcie w pantoflach.
był odpowiedzialny za osobę, którą widział, bo
nie ma lustra, które lepiej odbijała człowieka niż jego czyny

śmiertelnik nie był pewny czy zobaczył siebie, od tego
momentu już nie malował. prysły wszystkie jego zamysły.
kontrast jego odmiennej orientacji powodował uśmiechy
na drewnianych twarzach ludzi. często wołali bonjour fillette!

-a nie był dziewczyną, nie był też drewnianym chłopcem

autor

Essense

Dodano: 2008-06-17 18:06:51

Ten wiersz przeczytano 548 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie