Tryptyk błękitu I

Ktoś powiedział: „Zapomnij, o niebieskich
aniołach, gdy w drzewa zmieniają skrzydła.”
Ale ja wiem, że ich twarze – malowane kreski –
są niczym odbicia w lustrze – dymem z kadzidła.

Nieustającym potokiem wzruszeń,
rzek bystrych nieznanym nurtem –
zamienionych w ognisty puszek –
mały puch – wyrzucony za burtę.

Bo kiedy strach trawi spełnienie,
zgliszcza się w klęczkach nie modlą –
tylko rąk obietnice – przenieś
i zamień w anielski odlot.

One w cedr – cylindrycznych szyszek
niebieskie zwijają listy,
ukołysane do snu sporyszem
polnych wiatrów – halucynacje statystyk.

Cóż, że ziemia w pył się obraca,
wokół osi swych ramion równików –
marynarz mórz – już siny od kaca –
nie utrzyma na łajbie sterników.

Kiedy ci zapatrzeni w pojutrze –
w bocianich gniazdach remedium –
na sen zasłużony chcą utrzeć –
niebieski zapach cedru.

autor

Pocieszko

Napisany: 2013-03-29 Dodano: 2013-04-16 14:49:31

Ten wiersz przeczytano 696 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie