K O N C E R T

(Proza poetycka) I - koło, pas, myśl, przestrzeń , tempus

*************
Dwa bilety położył k o ł o karminowej róży, musnął ustami mój policzek, spojrzał szelmowsko w oczy. Przyjmiesz zaproszenie na „Randkę Seniorów”. Pierwsza m y ś l „ jawa to czy sen” Delikatnie (nie płosząc chwili), palcami wygładziłam mu sumiaste wąsy, przyssałam usta do jego ust. Mój drogi Stefciu, Stefuniu, Stefaneczku, przystojniaczku Stefanie, najmilszy Stefulinku.! Odmieniałam jego imię przez czułości, wprost namiętną miłością. Rozanielona w jego ramionach, nurty głębokie, przypływ i odpływ pomrugał okiem, morze czułości ogarnia falą, usta świecące słowami chwalą, uwielbiam minę rześkiej mokrości kiedy przenika do samych kostek, biegają iskry uśmiech wydatny senne spełnienie miraż błękitny.
Chrząknął swoim gardłowym basem, po czym wzruszonym tonem oświadczył:- Zanurzymy się razem w Basenie Artystycznym Warszawskiej Opery Kameralnej! Pewnie dlatego przyszedłeś w eleganckim garniturze, mucha pod szyją, za chwilę zabrzęczy na bursztynowej koszuli. Ach, obowiązują stroje wieczorowe. - Czy może być letnia suknia plus tren + 60 ( zachichotałam).
P r z e s t r z e ń między nami wypełniła się muzycznym koktajlem. Snack Opera Jerzego Snakowskiego. Dwanaście arii, dwanaście westchnień, miłosny, operetkowy zawrót głowy. Pobiegłam się przebrać, cóż za niedziela! W zwiewnej błękitnej sukni nakrapianej stokrotkami zbiegłam ożywiona kręcąc piruety.
- Anno, wyglądasz uroczo, cóż to za taniec przed lustrem? - To walc na cztery p a s, może zatańczymy! Zegar stojący t e m p u s fugit, wybijał melodię zaprzeszłych czasów. Była już szesnasta, nas jednak czas zaczarował.
Siedzieliśmy trzymając się za ręce wpatrzeni w scenę, w siebie, uszy niczym muszle chłonęły każdą nutę. Sonia Warzyńska-Dettlaff. Ten głos w ciemnych odcieniach sopranu wypływał jakby gdzieś spoza śpiewu, przepona wyprawia tak dziwne harce, drżąca krtań na skraju dnia i nocy jakby dźwięk solo płynął skądinąd, tak rozśpiewana w pełnej impostacji i dwukreślne „g” emenuje pianissimo pełnią uczucia di bravura ad arii. Utonęłam w muzyce, w emocjach.
I szklany klucz wcisnęłam między nuty, unosi się echo nad warszawską operą. Zaczarowana sama nie wiedziałam, kto mnie tak nastroił Stefanek czy opera?

J.G.

autor

jadgrad

Napisany: 2023-09-21 Dodano: 2023-09-21 07:39:54

Ten wiersz przeczytano 893 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Wolny Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie