Wewnętrzność

Wyrosła biedna w niedoli,
W krainie wiecznego mrozu,
Gdzie cnoty żyły w niewoli,
I dumnie panował rozum.

Więc z czasem i ona sama,
Stała się tego odbiciem,
I była wręcz przekonana,
Że tak wyglądać ma życie.

Poszła, gdzie myśli poniosły,
Bez wiedzy, czy edukacji,
Na ślepo wchodząc w dorosłość,
Więziona w świecie reakcji.

Wiodła pozornie niewinny,
Byt nieświadomej igraszki,
Sens burząc sobie i innym,
Wspinała się na porażki.

Raz ktoś, gdy była w udręce,
Świat podpalając swym głosem,
Oznajmił, że to w jej ręce,
Złożono jej własne losy.

Nagle się wszystko rozmyło,
Jakby ktoś otworzył próżnię,
Zadrżała przez to co było,
Co jest i co będzie później.

Z miejsca, gdzie nie zasadzono,
Na start potrzebnego ziarna,
Teraz wyzbierać ma plony,
Które w potrzebie nakarmią.

To jest jakiś szalony test,
Myślała szukając winnych,
Zła była, że w ogóle jest,
Choć może być nie powinna.

I wypłakała ocean,
Nim zrozumiała w cierpieniu,
Że nie w tym rzecz by oceniać,
Lecz, żeby na lepsze zmieniać.

I nawet bez pojęcia jak,
Nie mogła się tym nie zająć,
Spytała i zjawił się znak,
Bo odpowiedzi czekały.

To wymagało jej chęci,
Chęci by iść i doświadczać,
I będzie tak, aż do śmierci,
Ale się nie da inaczej.

Pojęła, że nie ma się bać,
Ma rozpiąć skrzydła i latać,
Bo dzieje się, jak ma się dziać,
Zmiana to szablon wszechświata.

autor

b-Art Sztuka Klasy B

Napisany: 2023-08-20 Dodano: 2023-08-20 03:31:11

Ten wiersz przeczytano 533 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie