T A T O , T O J A

Nie bójmy się cudzej starości. Kiedyś wszyscy tacy będziemy.

Zobaczyłam plecy starego człowieka,
brzydkie i przygarbione.
Co go tak pochyliło do ziemi?
Czy to czas, czy życie?
Spojrzałam na jego dłonie.
Czy to jeszcze dłonie?
To rosochate drzewa,
powyginane wichrami losu.
Pokryte spękaną korą.
A oczy? zimne, dalekie ,obce.
Suche i czerwone powieki,
zasłaniają bielmo jego źrenic.
Czy to jeszcze człowiek?
Jest i go nie ma.
Czy wie, że tu jestem?
Czy mnie słyszy?
Tato - to ja.
Uśmiech na jego twarzy.
Ten wspaniały, ciepły uśmiech,
przywrócił mi mojego ojca.

autor

Gosiówa

Napisany: 2011-04-12 Dodano: 2011-04-12 00:08:20

Ten wiersz przeczytano 1212 razy

Oddanych głosów: 25

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie