Wilki i przebiśniegi VII

Wiersz na swój sposób subtelny, wiarygodny.
Znalazło też miejsce wyobrażanie. Psychika gra też
dużą rolę. Świetny. Pozdrawiam.

Metafory bardzo mi się podobają, każdy z nas pisze jak
umie i jak czuje.

Oryginalnie,,,refleksyjnie,,fajnie,,,
pozdrawiam jesiennie z daleka.

Wiersz świetny i następne pole do popisu mojej
wyobraźni , czyli to co lubię robić czytając wiersze i
staram się widzieć co w nich "widać".Twój wiersz to
przerażający natłok negatywnych myśli spowodowany
objawami załamania psychicznego spowodowanego stresem
lub chorobą przed , którym jest tylko jedna droga
ucieczki ta od której nie ma odwrotu a stwierdzenie,
że poezja może być jednym ze sposobów wspomagających
leczenie depresji , nie odniosła pozytywnego skutku w
przypadku Anne Sexton.

ja zabieram ten bez, może wyłuskam z niego mantrę,
ukłony :)

każdemu brzęczy co innego w tej cynfolii..."Jest czas
łuskania godzin, gdy głosy, jak plewy,
lgną do rąk" wers godny mistrza, trzeba umiec
wybiórczo patrzec na świat, bo zło kiełkuje tak
blisko...

dzis jakis chyba problem z netem wiec szybko piszę że
"Jest czas łuskania godzin, gdy głosy, jak plewy, /
lgną do rąk, cierpkich twarzy znaczonych pośpiechem,"
- strasznie ten fragment mi sie podoba i dodaje póki
mi znów nie zerwie ;)

z wielka nieśmiałością sięgam na tak odległą półkę...
odlecieć z własnej głowy,gdy strach i niepokój zimną
stalą wierci czarne dziury i nawet anioł stróż wyciąga
nóż.

depresja sama w sobie jest religia..zadna inna jej juz
nie potrzebna

Ten wiersz wzbudził we mnie uczucia
ex-religijne,ponieważ wykrzyczałem półgłosem: Jessu,
zrozumiałem - nawet i tę glossę! Aneks do poranka,
kiedy śpi jeszcze Anka , a anioły z cynfolii brzęczą i
warczą - to alegoria zwiastowania - nie Marii a jej
matce nim zgasła (nadzieja) - resztę wyjaśni homilia
księdza dobrodzieja.