Wiosna

Rozsiadł się pan Stanisław na parkowej ławce,
wokoło kipi wiosna, mocniej słońce świeci.
Pierwsze kwiaty już kwitną w małej, młodej trawce.
W górze krzyczy skowronek, w krzakach krzyczą dzieci.

Dzięcioły wystukują namiętny rytm tanga.
Wróbel nerwowo tupie przy swojej partnerce.
Dokoła trwa przedziwna, wiosenna balanga
i w każdym dusza śpiewa, mocniej bije serce.

Tu państwo wiewiórkowie dziuplę moszczą sianem.
Mysz do myszy się tuli uczucia wyznając.
Pliszka pliszce coś śpiewa wysokim sopranem.
Do zającowej oko puszcza stary zając.

W pary łączą się muchy i żuczki i żaby,
skolopendry, pratchawce, robaki i wije.
W górze miłośnie szumią olchy, klony, graby
i kochać chce się wszystko co dokoła żyje.

I w biednym Stanisławie też coś drgać zaczyna.
Oczy mu mgłą zachodzą i dziwnie drżą ręce,
tym bardziej, gdy w pobliżu przechodzi dziewczyna
w przewiewnej, przeźroczystej i lekkiej sukience.

Więc wspomina, wspomina, bo cóż więcej może.
Tylko serce nieszczęsne wali mu jak młotem.
I wzrok do góry wznosząc szepce Panie Boże.
Jak zabrałeś mi siły, zabierz też ochotę.

autor

staryhotel

Napisany: 2015-04-28 Dodano: 2015-04-28 22:47:55

Ten wiersz przeczytano 733 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie