Wiosna - epizod drugi

Idę z wiosną samotną,
samotną jak Ja mizerny,
ubogi marzyciel z cmentarza
pod kremowymi topolami
Świat, wielka łąka kolorowych
ludzi - motyli nie zmienia mnie już,
Rude wiewiórki skaczą po gałęziach
rzucają we mnie łupinami
Łabędzie niczym biali sędziowie
smutnie kiwają mi głową,
znają już mój wyrok dożywotni
Mimo,że ja nie Orfeo,
kobiety rozszarpałyście me serce

autor

Zbuntowany Wędrowiec

Napisany: 2007-03-23 Dodano: 2007-03-24 21:58:50

Ten wiersz przeczytano 412 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie