Wodospad

Tak tu spada woda szumem.
Pośród skał skrywa swe dłonie.
Ciężko pojąć to rozumem,
że tu coś ważnego tonie.

W wodospadu zwiewnej szacie
pogubiłem trosk już wiele.
Przy tym ludzkich łez kieracie
los swój, jako młynarz mielę.

Blask tej wody tajemniczy,
stał się w smutku mym zbawieniem.
Gasi potok setki zniczy.
Stanie się i zrozumieniem...

Wody masy w dzikim pędzie
nigdy nie chcą się zatrzymać.
W mroku lasu kres nadejdzie,
co zostanie ? - powspominać...

Zanurzony w nurcie szklistym,
w plucach wody czyjąc drżenie.
Swiat się jawi czarem mglistym.
Cena wiary - to milcznie.

Goni kropla kroplę zwinnie,
w ślady życia, co zachwyca.
Poznasz wyrok swój po winie,
która sekret twój przemyca.

w dosłowności słowa szuka dusza prosta - to nie sztuka

autor

nikt

Napisany: 2006-11-28 Dodano: 2006-11-28 20:44:51

Ten wiersz przeczytano 604 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie