WSTAŃ

Wielkość umysłu ,
potęga ciała ,
a żadnych nadziei ,
lub ich kropla mała.

Droga świetlana,
różami usłana,
jednak po kolcach,
nie po płatkach,
zmuszony do stąpania.

Nogi zmęczone ,
umysł w rozpadzie,
szuka nadziei,
w płynu dostawie.

On rozpali uczucia,
pozwoli zapomnieć,
kolorów dodaje,
chociaż ciało blaknie,

Wtedy się zabawa zaczyna ,
na której królem zostaje,
wszędzie kolorowo ,
tylko dlaczego w śmietniku wstaje?

Brak umysłu ,
ciało sprzedane,
żadnych nadziei,
nawet kropli małej,
jednak ciągle wstaje.

autor

BANITA

Dodano: 2007-10-04 15:31:58

Ten wiersz przeczytano 538 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie