Zagubieni

to oni
wędróją po ścieżkach życia
szukając szczęścia
bezmyślnie stawiając kolejne kroki
w odćiśniętym śladzie przygody

naiwnie marząc o lepszym życiu
trafnie zmierzając ku końcowi
ku światełku, światełku nadziei
na końcu jednej z wielu ścieżek

i nagle wszystko runęło
żle wybrali, zły trop, zła ścieżka

choć byli tak blisko
blisko szczęścia
wystarczyło kilka kroków, tak nie wiele ...
a jednak tyle wystarczyło by zawalić to co budowali tyle lat ...

zagubieni
w swoim świecie, codzienności

taka banalna końcówka życia ...
po prostu grób, kwiaty

... najpiękniejsze człowiek dostaje na swoim pogrzebie ...

autor

asiaoliwka

Dodano: 2006-08-25 19:44:42

Ten wiersz przeczytano 410 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie