Zagubienie
Zagubienie nieuchronnym
zdaje się przybliżać krokiem...
Pięść zaciskasz, mrużysz oczy,
a i tak nerwowe drżenie
z serca krwią się w ciało tłoczy,
niosąc zamiast tlenu - strach.
Martwy uśmiech wpełzł na usta,
żłobiąc zmarszczki wspomnień złych
i zacisnął je jak sznurem -
węzeł opieczętowały łzy.
Zawirował świat nęcąco
w tańcu pognębionych dusz,
w rytmie tętna szalonego
runął świadomości mur.
autor
Nizak
Dodano: 2012-06-19 09:54:00
Ten wiersz przeczytano 1829 razy
Oddanych głosów: 8
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (4)
ciekawy
pozdrawiam :)
W życiu tak łatwo się pogubić:)
Bardzo emocjonalny przekaz. Serdecznie pozdrawiam.
Dobrze oddany stan zagubienia. Wiersz bardzo dobrze
się czyta. Potknęłam się tylko tutaj: "węzeł
opieczętowały łzy", a może po przecinku napisać
"który pieczętują łzy" jak myślisz? Mam nadzieję, że
nie uraziłam autorki. Pozdrawiam.