Zamach i przebaczenie

Czterdziesta rocznica zamachu na naszego kochanego Papieża Jana Pawła II.

Zamach i przebaczenie

Głosił słowa Boże i odwiedzał kraje.
Siał miłości ziarna i co miłość daje.
Naród Go ukochał, On kochał każdego.
Nikt się nie spodziewał zamachu na Niego.

Nagle groźna kula przeszyła Mu ciało.
Przestraszony naród pytał, - co się stało?
Słodkie Jego usta zamilkły w pół słowa.
Przechylił się na bok i opada głowa.

Rozmodlony naród przeszywają dreszcze.
- Drogi Panie Boże zostaw nam Go jeszcze!
Jak stanął na nogi, chciał kata zobaczyć.
Poszedł zbawić duszę, wrogowi przebaczyć.

Wszedł papież do celi, wokół głucha cisza.
Cela była mała, - jak klatka tygrysa.
Morderca się spłoszył na widok ofiary.
Zamarł wnet w bezruchu, nogi jego drgały.

Wszedł do niego papież, podaje mu rękę
temu, co posłał mu kule i zgotował mękę.
Morderca zdziwiony stał jak otępiały.
Wnet wyciągnął dłonie, które bardzo drżały.

- Przyjmij przebaczenie od brata swojego.
- Nazywasz mnie bratem mordercę Twojego?
Czemu mi przebaczasz?- Zdołał cicho spytać.
Chciał wybuchnąć płaczem z bólu zaskowytać.

- Chciałeś zabrać życie? Przecież ty go nie dał.
Skoro tak zrobiłeś, diabłu duszę sprzedał.
Żałuj bracie grzechu i nie czyń tak więcej.
Ja tobie przebaczam i głowę poświęcę.

Klęknął na kolana przed swoją ofiarą.
Ręce załamane w duszy z inną wiarą.
Wierzył w przebaczenie, w wielką miłość brata.
Chciał duszę anioła, nie mordercy, kata.

Papież podał rękę, kat powstał na nogi.
- Nie spojrzę ci w oczy mój wybawco drogi.
Tak bardzo żałuję za to, co zrobiłem.
Przed Tobą i ludem strasznie zawiniłem.

- Przyszedłeś tu do mnie, by mi rękę podać.
Dziękuję Ci Ojcze, będę pokutować.
Tak bardzo żałuję tamtego zamachu.
Gniję tu w tej celi, umieram ze strachu.

- I tak sobie pomyśl, do czego ty zmierzał.
Z kulą śmiercionośną na mnie, na papieża?
Święta cnota Boska ma tę wielką siłę.
- nie czyń tego komuś co tobie niemiłe.

- Gorszym od Judasza tak siebie nazwałem.
On Jezusa wydał, ja Cię zabić chciałem.
Przebaczyłeś Panie, z serca Ci dziękuję.
A papieskie ręce z miłością całuję.

-Widzę, że żałujesz za straszny występek.
Nawet swoim wrogom nie czyń tego więcej.
Nigdy maleńkiego nie zadepcz robaka.
Piąte - „nie zabijaj” Boża wola taka.

Ta przepiękna prawda wcale nie ukryta,
Że ofiara traci ciało, lecz duszę bandyta.
Kiedy wróg śle kule, twoje serce kona.
Bóg cię wita w niebie, utuli w ramionach.

Nie będzie na świecie piekła i sodomy.
Podaj rękę bratu, choć żeś pokrzywdzony.
To cudowne słowo -„przebaczam ci bracie”
Często winno krążyć po dzisiejszym świecie.


Wiersz ten napisałam ku wielkiej miłości dla
kochanego Papieża Jana Pawła II.
Niech spoczywa w pokoju w ramionach
Ojca swojego, o którym tak wiele nam opowiadał.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2021-05-13 Dodano: 2021-05-13 00:10:52

Ten wiersz przeczytano 1308 razy

Oddanych głosów: 30

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie