zanik

Już dawno tak się nie czułam:
nie czuła, a małostkowa i smutna.
Wrednie czepiam się całości
i nie wiem co powiedzieć.
Chyba życie od życia mnie nie ocali,
a jednak tam gdzieś czuję,
że kiełkuje radość egzystencji.
I tak, wiem już,
że da się żyć bez powietrza,
mysleć bez rozumu. Istnieć.
Najwyżej będę szaleńcem,
ewenementem generacji.
Już nie potrzebuje ciebie.
W końcu to świat pełen demokracji.
Ach, tak. Zapomniałam. Więc prawda?
Już nie wierzę w siebie,
i to nie przejaw żadnej dewiacji.
Ja tylko tak udaję,
udaję, że udaję, że nie czuję,
że nie myślę i nie słyszę.
A jeszcze wczoraj, wieczorem
kwitło moje serce...
To jest prawda.

autor

raisa

Dodano: 2009-11-14 20:22:14

Ten wiersz przeczytano 541 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie