Zapomniany czas

dostalam w spadku taki stary, opuszczony sad...wiele w
nim uroku...nieraz taka potrzeba, nie ma kto sie
zająć...wiersz mozna odnieśc rowniez do ludzi
starszych, opuszczonych...

obrazowo i przemawiająco...czas nie ubłagalnie pędzi
do przodu- zostawiając nuty wspomnień....
pozdrawiam...

niestety czas płynie i my razem z nim, ale trzeba
myśleć pozytywnie:) bardzo ładny wiersz

Wspaniałe spostrzeżenie przy spacerze po leśnych
zakamarkach gdzie pozostały ślady ludzkiego
życia.Mieszkam na terench
Bieszczad gdzie często spotykam między górami sady,
fundamenty po domach, doły po piwnicach a miejscami
zarośnięte
mchami i samosiejką groby co świadczy o
zapomnieniu życia ludzkiego. Pozdrawiam świątecznie.

Ktoś kiedyś tam mieszkał ,zostały jeszcze wspomnienia.

Bardzo dobry wiersz, wspanialy obraz namalowalas
slowami. Pobudzil mnie do zamyslenia sie , do
refleksji. Pozdrawiam.

twój wiersz przypomniał mi opowieści kogoś bliskiego o
wędrówkach przez kresy Bieszczad po zdziczałych
sadach...dziękuję

Och, gdyby samotności na świecie nie było :(

O treści pisali przedmówcy i zgadzam się z upływającym
czasem - samotnią wśród ludzi, którzy jak te
"chojniaki" w lesie...bez ubliżania pięknym świerkom
tudzież innym. Co do zapisu troszkę Ci się rozchwiał
:(

/Kiedyś w lesie, na spacerze,
trafiłam na sad.
Zarośnięty, zaniedbany
był w tym jakiś ład.

Owoce w nim były różne,
lecz pięknie dojrzałe,
chociaż małe i cierpkawe,
wiadomo zdziczałe.
Zapomniany ogród,
w nim ruiny domu
zarośnięte schody,
nie służą nikomu.
Odwrócony czas...
przemijają lata,
tam już nie ma nas./ Może i nieudolnie, wiadomo
komentarz to chwila czytania i pisania, ale chyba
rytmiczniej? Pozdrawiam

Ale my jednak o nich nie zapominamy(latach).Fajny
wiersz.:)Ciekawe, sad w lesie-super.

Wszystko mija, odchodzi, oddala się za cienia.
Na mgławej płynie łodzi ku morzu zapomnienia...Wiersz
budzi refleksję...pozdrawiam.

witaj, bardzo ładny choć smutny wiersz,
czas, zapomnienie, o kimś, o czymś, od dawna.
przypadkiem odkrywamy takie tajemnice. pozdrawiam.

Opisałaś moje Uroczysko ;-)))...znalazłam taki
las..;-))) siedziałam na schodach starego drewnianego
domu i nie wiedzałam od czego zacząć....;-)))....tak
na serio to wrażliwie opisałaś przemijanie..... zawsze
jednak pozostanie pamięć o ludziach i
miejscach...pozdrawiam...

"lecz był w tym jakiś ład" - ten ład to chyba
mądrość,której nabywamy wraz z upływem czasu.Masz
rację,wiersz jest ciepły i mądry

bardzo obrazowy wiersz... i ten sad i ted dom,
którego nie ma stanęły mi przed oczyma...