Zapomnianym szlakiem

Zapomnianym szlakiem
odeszły barwne pejzaże.
Pędzel zamoczony w kolorowe
farby,kreśli złowrogie szarości.

Powoli znikają uśmiechy
z twarzy mijanych,siatki
wypełnione troskami mkną
w pośpiechu trzymając się
kurczowo zziębniętych dłoni.

Ubogi z zapadniętymi
policzkami wytęża wzrok
za porzuconym petem,
trzymając kankę z zupą.

Starsza kobieta odeszła
z kolejki aptecznej,
wycierając spływającą łzę.
Z wytartej wełnianej rękawiczki,
wystawał nagi kciuk.

Syty nie pojmuje głodnego,
u biednego - zawsze po obiedzie.
W kraju na węglu stojącym,
pojedyńczy zamarza
we własnym gnieździe.

Z czyjego przyzwolenia
ziemia leży odłogiem
a zwierzęta domowe trafiają
za więzienne kraty.

Gdy szczęściem jednych
jest loża możnych
- drugi zadowoli się
wiązką opału i kromką chleba.

Barwne pejzaże bezpowrotnie
odchodzą ustępując miejsca
szarzyźnie dnia i tylko płacz
ubogich zmienia się
w symfonię...beznadziei.



czarnulka1953
03. 02. 2012

autor

czarnulka1953

Napisany: 2012-02-03 Dodano: 2012-02-03 23:04:36

Ten wiersz przeczytano 396 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie